Sword of the Stars: The Pit er en spin off av en ganske døv 4X. Dette er drimot ikke døvt for det er en roguelike som minner en del om Dredmor. Man spiller en av tre klasser som såklart har forskjellige skills og vandrer rundt i en forlatt rombase på leit etter en kur som gjør folk til zombles. spillets navn er masse pew pew og fæle monstre samt all crafting og sånt som hører sjangeren til. På det første spillet mitt sulta jeg ihjæl. Det var delvis min egen skyld fordi jeg prøvde meg på eksperimentell kokkelering, noe som bare resulterte i masse ødelagt mat. Dette erke like kult som Dredmor, men det virker ganske fett.
Hva spiller du for tiden?
- Trådstarter Klaymen
- Startdato
Hvis dere har et gavekort liggende, eøler føler for å spy ut penger til et nytt 3DS spill. Og du er fan av de klassiske Castlevania. Så kjøp Mirror of Fate. Det er fantastisk! Demoen lyver. Jeg har også hatt et problem med grafikken og frame rate og det vanlige klagingen. Men spillet er bra rett og slett. Man kan utforske, men det er ingen tvang. Pisken er hovedvåpenet, noe jeg liker veldig godt. Stemningen og slottet er utrolig bra laget, og ingen områder føles kjedelig. Når det gjelder den 2,5-3d stilen så er den godt integrert i spillet. Uten å føles feil ut. Utfordringene kommer ettersom du kommer lenger ut i spillet, og de spesielle angrepene til de forskjellige karakterene er morsomme, selvom du ikke trenger å bruke det i kamp hvis du ikke har lyst. Skal jeg klage på noe så er det at når man dør, f.eks i en bosskamp, så fortsetter du midt i kampen med fullt liv. Da føles bossene som pyser. Historiemessig så er det etter hva jeg skjønner, familiære årsaker som er utgangspunktet. Spillet gjør det fint med å hedre de eldre spillene, med hvordan man bruker pisken, og annet småsnacks som spirit of Belnades :3
En time uti spillet merker man at Super Castlevania IV er favoritten til Dave Cox.
En time uti spillet merker man at Super Castlevania IV er favoritten til Dave Cox.
iii. Seismic slam fikk meg til å tro det var Median XL jeg spilte.
Hadde kommet i gang med TR, men fikk lyst på noe silent hill så det Ble en ny runde med Silent Hill 1 som er kurant. Synes ikke det er helt der oppe med 2 og 3, men for all del veldig bra. Er bare noe med det som ikke helt sitter for meg. Presterte også å glemme den garasjedelen så jeg endte opp med rævvending. 
og de flygefuckerene kan fortsatt dra til helvete 
Så nå blir det tilbake til TR som er en varierende opplevelse så langt. Får spille ferdig og se hvor man ender opp.
og de flygefuckerene kan fortsatt dra til helvete Så nå blir det tilbake til TR som er en varierende opplevelse så langt. Får spille ferdig og se hvor man ender opp.
Godt at du har sett lyset. Synd 1UP ikke kunne avslutta sida med en mer positiv anmeldelse, men de er ikke nådige med Mirror of Fate.
Uff da. Må lese gjennom hele Senere i dag. Men ser at han selvfølgelig drar Symphony of rhe Night inn i det, og keg må vel være blant en håndfull spillere som ikke likte det. Lineært er best. Oppdrag: drep Dracula. Sånn jeg liker det. Jeg bryr meg ikke om Gabriel Belmont.
Meh, har så mange tanker rundt serien at jeg må ta dette på pcen etter jobb
Meh, har så mange tanker rundt serien at jeg må ta dette på pcen etter jobb
Super Castlevania IV var genialt, elsket piskesystemet der man kunne slenge seg og piske i åtte retninger. Fatter ikkje kvifor dette ble fjernet fra nyere spel, det (og treg gange) ødela heile Castlevania V for meg på SNES. Blæ.
Må teste denne Mirror Of Fate!
Sjølv har eg plukket opp Knytt Underground igjen, trophyjeger som eg er. Jukser litt ved å lese guider, men det er gøy likevel.
Må teste denne Mirror Of Fate!
Sjølv har eg plukket opp Knytt Underground igjen, trophyjeger som eg er. Jukser litt ved å lese guider, men det er gøy likevel.
Dura gjennom demoen av Ninja Gaiden 3: Razor's Edge. Demoen av NG3 etterlot seg et krater av meh, men det her var helt jævlig kult. Komboer, blod og lemmer sitter løst.
Mulig det er bare jeg som er rusten, men sleit greit på de bossene eller hva faen rett før kapitlene var ferdige. Unlocka hard mode og chapter challenge nå, så det skal spilles.
Mulig det er bare jeg som er rusten, men sleit greit på de bossene eller hva faen rett før kapitlene var ferdige. Unlocka hard mode og chapter challenge nå, så det skal spilles.
Kjøpte netopp P4G til PSVita, endelig har jeg bruk for den greia igjen.
Aldri spillt noe RPG, men en gang får være den første til nå har det vært en "Press X" simulator men det er vel det RPG'er er?
Ellers så er det greit, er 4timer inn i spillet så får skrive mer utfyllende når jeg har begynt å nærme meg slutten.
Fire timer inne i spelet? Da er du vel halvvegs i introen ehehe.
Nei men ja, eg speler òg Persona 4 Golden om dagen. Fuserte min første Persona istad, etter å ha samla nokre kort i ei borg der ei av klassevenninnene mine sit innesperra medan ho leiter etter drøymeprinsen sin. Ja, og eg opna ei kiste og inni der var Mannen med ljåen. Som i, Gamle-Erik sjølv. Eg var på nivå 4 så det gjekk litt skralt då det synte seg at han gjorde 3-4000 skade på alle figurane mine med eitt slag.
Elles: Eg har spelt litt Persona 3 før, syntest ikkje det var det heilt store om eg skal vere ærleg. Det er noko med at når historia startar med at du vert med i ein hemmeleg organisasjon som bekjemper skuggemonstre og ja forresten folk vert sperra inne i likkister og du kan mane fram demoner ved å skyte deg sjølv i hovudet, så er ikkje det like engasjerande som at du berre er ein løknisse som flytter ut på bøgda og her skjer ikkje ein skit. Persona 4 legg meir vekt på forteljinga, settingen er meir tiltalande og det som eigentleg er spelet er nesten berre ein bigeskjeft. Greitt å bli verva inn i Stonecutters med ein gong, men då er liksom alt kartlagt frå start av. I Persona 4 speler du ein tenåring som berre plutseleg må ta tak i faenskap du ikkje skjøner noko av. Det gjev ein heilt annan mystikk og eit anna perspektiv på forteljinga som tiltaler meg mykje meir.
Dessutan fungerer historia på eit djupare plan òg. Dei vaksne har ikkje peiling dei heller, men dei er for opptekne av uviktig piss til å sjå det openbare som ligg og verkar rett framfor dei. Berre tenåringane er desperate, nyfikne og uerfarne nok til å gje seg i kast med dette uforståelege, farlege og vonde som garantert vil merkje dei for livet men òg knyte dei tettare saman.
Nesten som om dei som skreiv historia prøvde å seie noko om det å bli vaksen, og den perioden der ein ikkje veit kor ein hører heime, kor ein ikkje heilt veit kven ein egentlig er (eller held på å bli), og der alt verkar anten umogleg eller uforståeleg. Sett slikt.
Nei men ja, eg speler òg Persona 4 Golden om dagen. Fuserte min første Persona istad, etter å ha samla nokre kort i ei borg der ei av klassevenninnene mine sit innesperra medan ho leiter etter drøymeprinsen sin. Ja, og eg opna ei kiste og inni der var Mannen med ljåen. Som i, Gamle-Erik sjølv. Eg var på nivå 4 så det gjekk litt skralt då det synte seg at han gjorde 3-4000 skade på alle figurane mine med eitt slag.
Elles: Eg har spelt litt Persona 3 før, syntest ikkje det var det heilt store om eg skal vere ærleg. Det er noko med at når historia startar med at du vert med i ein hemmeleg organisasjon som bekjemper skuggemonstre og ja forresten folk vert sperra inne i likkister og du kan mane fram demoner ved å skyte deg sjølv i hovudet, så er ikkje det like engasjerande som at du berre er ein løknisse som flytter ut på bøgda og her skjer ikkje ein skit. Persona 4 legg meir vekt på forteljinga, settingen er meir tiltalande og det som eigentleg er spelet er nesten berre ein bigeskjeft. Greitt å bli verva inn i Stonecutters med ein gong, men då er liksom alt kartlagt frå start av. I Persona 4 speler du ein tenåring som berre plutseleg må ta tak i faenskap du ikkje skjøner noko av. Det gjev ein heilt annan mystikk og eit anna perspektiv på forteljinga som tiltaler meg mykje meir.
Dessutan fungerer historia på eit djupare plan òg. Dei vaksne har ikkje peiling dei heller, men dei er for opptekne av uviktig piss til å sjå det openbare som ligg og verkar rett framfor dei. Berre tenåringane er desperate, nyfikne og uerfarne nok til å gje seg i kast med dette uforståelege, farlege og vonde som garantert vil merkje dei for livet men òg knyte dei tettare saman.
Nesten som om dei som skreiv historia prøvde å seie noko om det å bli vaksen, og den perioden der ein ikkje veit kor ein hører heime, kor ein ikkje heilt veit kven ein egentlig er (eller held på å bli), og der alt verkar anten umogleg eller uforståeleg. Sett slikt.
